Batı Londralı kadın, bunama hastası büyükannesine bakarken dört yıl boyunca hafta sonları arkadaşlarını görmedi

Batı Londralı bir kadın, vasküler bunama hastası büyükannesine bakarken dört yıl boyunca hafta sonu arkadaşlarını görmedi. 26 yaşındaki Shree Mehta, Sharda’nın bir bakım evine taşındığı bu yılın Mayıs ayına kadar beş yıl boyunca vergi ve muhasebede tam zamanlı çalışmanın yanı sıra büyükannesi Sharda için tam zamanlı yatılı bakıcı olmakla fedakarlık yaptı.

Shree, mola verdiği sırada amcasının Sharda’ya bakması için gelmesini sağlayabilirdi. Ancak o bunu seçmedi ve o kadar yorgun oluyordu ki, boş vaktini “eğlenmeye çalışmak yerine” uzun bir yürüyüşe çıkmak için kullanırdı. Tam zamanlı bakım Shree’yi duygusal olarak etkilerken bir işi sürdürmek, bir ilişkiyi ve arkadaşlıkları sürdürmeye çalışmak ikinci plana kaldı.

“Bu en zor kısımdı” dedi. “Hepsini yapacak enerjim yoktu.” Şimdi Shree, kendisi gibi aile üyelerine bakmak için canlarını veren bakıcıların daha fazla gündeme gelmesini istiyor.

Shree, 20 yaşındayken Northwood’daki Sharda’nın yanına taşındı. Üniversiteden sonra bir yıl izin alıyordu ve o yıl 82 yaşındayken Sharda’ya beyne giden kan akışının kesilmesinden kaynaklanan vasküler bunama teşhisi kondu.

Shree, Sharda’nın hafızasını kaybettiğini fark etmeye başlamıştı ve bir gün postaneden eve yürürken itfaiyeyi evin dışında gördü. Sharda fırına bir şey koymuş, unutmuş ve ufak çaplı yangın çıkmıştı.

Shree’nin büyükannesinin bakıcısı olarak rolü zamanla gelişti. İlk başta Sharda ile yaşadığı için yardım etmek istedi. Ancak bunama ilerledikçe, Shree de Sharda için daha fazlasını yaptı. Shree, Sharda ile ilgilendiği beş yıl boyunca iyi ve kötü günlerin karışımıyla uğraştı.

Şöyle açıklıyor: “İyi günleri onu beslemek ve en iyi anlarımızda mutlu olmak için elimizden gelenin en iyisini yaparken, aynı zamanda artan sözel tekrar, öfke, sinirlilik, unutkanlık, kuruntular ve azalan bir ruh hali ile karakterize edilen günler de oldu. Her gün bunlarla karşılaşıyordu. Yeni bir meydan okuma: Bir gün güçlü halüsinasyonlar görüyor, ertesi gün idrarını tutamama sorunları yaşıyor, ertesi gün yürüyemiyor, ardından agresif bir şekilde kendine zarar veriyor ve dakikalar içinde olup bitenleri unutuyordu.”

Sharda’nın kafası karışmış halde uyandığında gecenin bir yarısı Shree, “Sonuçta, bakıcı olmak yürek parçalayıcı, endişe verici, inanılmaz ve ufuk açıcıydı” dedi.

Pandemi sayesinde Shree, üç yıl boyunca evden çalıştı, bu nedenle gün boyunca Sharda’nın yanında olabildi. Ancak yıllarca süren ilgi, Shree’de duygusal bir bedel aldı. Yeterince dinlenmedi ve hayatta arkadaş görmek gibi şeyleri kaçırdı.

Erken saatlerde, akşamları arkadaşlarını görmek için Sharda’dan ayrılabiliyordu, ancak ikinci yılda, Sharda’nın yatak odasında Shree’nin uyanırsa onu rahatlatabilmesi için bir Ring kamera olmasına rağmen, bunu yaparken kendini güvende hissetmiyordu. Shree şunları söyledi: “Büyükanneme bakmakla geçen zaman ne kadar güzel ve ödüllendirici olsa da, bazen çetin bir savaştı. Yıllar geçtikçe daha zorlu hale geldi ve buna karşılık fiziksel ve zihinsel gerginlik her ikisine de zarar veriyordu.

Sonunda, Sharda’nın 24 saat bakıma ihtiyaç duyduğu noktaya ulaştı ve Shree bunu onun için sağlayamadı. “Bakım Evine taşınması, demansının en iyi yararınaydı” dedi. Shree, büyükannesiyle bu kadar uzun zaman geçirdikten sonra bırakmanın çok zor olduğunu söylüyor.”

Başlangıçta Shree, saat 19.00’a kadar her gününü bakımevinde geçirmiş ve bakıcılar ona gitmesini söylese de, şimdi büyükannesinin ihtiyaç duyduğu bakımı eğitimli profesyonellerden aldığını bildiği için huzur içinde. Shree artık Willesden’de yaşıyor ve haftada birkaç kez Sharda’yı ziyaret ediyor. Bir bakıcı olarak deneyimi, bakıcıların “sistem tarafından unutulduğuna” inanmasına neden oldu.

Şunları söyledi: “Bakıcılar sessiz kilit çalışanlardır ve yaptıkları işin yeterince takdir edildiğine inanmıyorum. Bakıcılar, rollerinin yaşamları üzerinde derin etkileri olduğunu hissediyorlar, bakım için saatler harcıyorlar.” yorgunluktan kurtulma zamanı, karşılığında sosyal zamanlarını ve onlara mutluluk getiren diğer şeyleri kaybediyorlar.

“Sürekli çalışmalarına, sevgilerine, güçlerine ve destekledikleri kişilere bağlılıklarına rağmen bakıcılar büyük ölçüde bilinmiyor fedakarlıkları duyulmuyor. Bakıcıların genellikle sistem tarafından unutulduğunu, söylüyor.” Alzheimer Derneği’ne göre, yalnızca Londra’da, demansla yaşayan insanların ailelerinin ve arkadaşlarının 1,2 milyar sterlin değerinde bakım sağladığı tahmin ediliyor.

Alzheimer Derneği Elçisi Sayın Tony Robinson yaptığı açıklamada şunları söyledi: “Hükümetin önerilen 86 bin sterlinlik bakım üst sınırını iki yıl ertelemesinden dolayı hayal kırıklığına uğradık çünkü bu, sakat bırakan bakım maliyetlerinin üstesinden gelmek için ilk adımdı. Son aylardaki siyasi karışıklığın farkındayız. Özellikle İngiltere’deki yeni 10 yıllık bunama planının uygulanmasında gecikmelere neden oldu, ancak daha fazla gecikmeden kaçınılmalıdır.”

Sayın Tony, sosyal bakımın gelecek yıl 1 milyar sterlin ve sonraki yıl 1.7 milyar sterlin ek finansman alacağına dair “cesaret verici” haberi kabul etti, ancak şunları ekledi: “Birleşik Krallık genelinde sosyal hizmetlerde rekor 165.000 boş yer olması nedeniyle tüm bakıcılar üzerindeki baskılar yoğunlaşıyor. Londra’daki 28.000 kişi dahil, sistemin acilen reforma ihtiyacı var.” Sayın Tony, insanları Alzheimer Derneği’nin Başbakan’a yazdığı ve Hükümetten bunamaya öncelik vermesini isteyen açık mektubunu imzalamaya çağırıyor.